یادداشت
✍️نوراله مریدی
به شیوه نگارش فریاد
با کمال شگفتی در یکی از گروهها مطلبی را دیدم که در آن بی اعتنایی غیر دیپلماتیک آقای روحانی نسبت به آقای جلیلی را ستوده بود! آنچه در اینگونه پیام ها مورد آماج قرار می گیرد یک تفکر اجتماعی و سیاسی نیست! شلیک مستقیم به مؤلفه ای به نام اخلاق فردی و اجتماعی است که سرآمد آن خلق عظیم پیامبر اسلام است. هدف غایی دشمنان درون و برون که همه در وجود ابلیس خلاصه می شود غیر ازاین نیست که اخلاق را که منشأ تمام خوبی‌های بشری است را از جوامع انسانی سلب نماید و آنان را در تاریکی‌ها و سیاهی ها رها سازد! ما در کشور حسب رشد اجتماعی خود به دستجاتی تقسیم شده ایم که باید چنین باشد. یکدستی سم حاکمیت سیاسی است! ما از حضور دسته ها نباید نگران باشیم آنچه باید محل نگرانی باشد حضور رنگ‌هاست که نفاق اجتماعی را در پی دارد. حضور حداقل دو جبهه سیاسی واجبه ی پویایی نظام اسلامی است. اما به چه قیمتی؟ به قیمت زیر پا گذاشتن فضایل انسانی؟ به قیمت فروگذاشتن ارزشهای فرهنگی و مدنی؟ به قیمت آزار همدیگر؟ به قیمت دل شکستن ها؟ به قیمت فروپاشی اخلاق و از میان رفتن حرمت و کرامت انسانی؟ به قیمت فراموشی دشمنان درون و برون؟ …… نه! به هر بهایی نه! تنها بهای اختلافات ما باید رشد فردی و اجتماعی متقابل و توسعه همه جانبه کشور و ملت اسلام باشد و لاغیر!
اخلاق، عشق، دوست داشتن و دوست داشتن فراموش نشود که تمام سر بودن ماست!
پایان پیام/
خبرنگار::
ثبت نظر شما